Οι αρχές της δεκαετίας του 1970 στον στίβο είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδος. Η τεχνική των περισσότερων αθλημάτων δεν έχει ακόμη κατασταλάξει, και οι αθλητές επινοούν συνεχώς νέες μεθόδους. Ποια είναι η καλύτερη τεχνική για το άλμα επί κοντώ ή το άλμα εις ύψος; Πώς να ρίξεις πιο αποτελεσματικά ένα ακόντιο ή ένα δίσκο; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα αναζητήθηκαν κατά τη διάρκεια των αγώνων. Ο πιο διάσημος από τους καινοτόμους είναι ο Dick Fosbury, ο Ολυμπιονίκης του 1968 στο άλμα εις ύψος. Ήταν αυτός που επινόησε το άλμα Fosbury flop – το στυλ να ξεπερνάς τον πήχη με την πλάτη προς τα εμπρός, το οποίο πλέον εφαρμόζεται από όλους τους αθλητές. Πριν από το Fosbury flop, το άλμα γινόταν με τα πόδια προς τα εμπρός. Ένας άλλος καινοτόμος ήταν ο Tuariki Delamere, ένας Νεοζηλανδός από το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον. Ο Delamere εφηύρε έναν νέο τρόπο άλματος εις μήκος και το ονόμασε “somersault” (τούμπα). Εφάρμοσε για πρώτη φορά αυτή την τεχνική στους αγώνες Commonwealth Games του 1974 στο Christchurch της Νέας Ζηλανδίας. Αν και πήδηξε σε απόσταση 8,40 μέτρα, ήταν τα χέρια του που τον πρόδωσαν καθώς τα ακούμπησε στην άμμο. Έτσι το άλμα μετρήθηκε στα 7,70 μέτρα. Το άλμα με τούμπα είναι πιο αποδοτικό μηχανικά, καθώς η γωνία απώθησης κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου άλματος γίνεται μεγαλύτερη. Δυστυχώς όμως την ίδια χρονιά, η διεθνής ομοσπονδία απαγόρευσε κάθε περιστροφή κατά το άλμα εις μήκος, ως επικίνδυνη για την υγεία των αθλητών. Αυτός ο περιορισμός εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα (άρθρο 30.1.3 των κανόνων αγώνων World Athletics).